Και μια κρυφή ελπίδα… να ενωθούν κάποτε οι Έλληνες… ως Έλληνες!!!

Με μια φέτα ψωμί αλειμμένη ζάχαρη ξεκινούσε το παιχνίδι μας…
Πίεζε η Μάνα να το φάμε… κι εμείς γκρινιάζαμε… υπήρχαν και οι σοκολάτες
το σοϊ μου… και δεν είχαμε ποτέ…
Όταν αργότερα μεγαλώσαμε και είχαμε τη δυνατότητα πήραμε πολλές σοκολάτες… Όμως... γιατί έχω αυτή τη νοστιμιά ψωμιού και ζάχαρης ακόμα στο στόμα μου δεν μπορώ να το εξηγήσω…
Και έτσι ξεκινούσε το παιχνίδι μας … θυμάμαι τον τόπο συνάντησης…
Κάτι παλιά πέτρινα νταμάρια 3-4 χιλιόμετρα μακριά… θυμάμαι και την ώρα συνάντησης μπορεί να ήταν τρεις … η τέσσερις… η και πέντε… αλλά για ένα περίεργο λόγο μαζευόμασταν όλοι μαζί… λες και είχαμε ραντεβού ένα πράμα…
Κάποιος, αργότερα, όταν μεγάλωσα και το συζητήσαμε, μου είχε πει πως αυτό είχε να κάνει με αύρες, βάιπς, ενέργεια και κάτι τέτοια ακαταλαβίστικα… εγώ νομίζω πως απλά βρισκόμασταν γιατί … έτσι…
Ίσως με ένα σφύριγμα, ένα νεύμα μέσα απ’ το παράθυρο, μια εσωτερική μας ανάγκη βρε παιδί μου… να βρεθούμε όλοι μαζί…
Το τι επακολουθούσε εκεί, ανάμεσα σε σκόνη, πέτρες, ιδρώτα και αίματα, με μια μπάλα ανάμεσα στα πόδια μας δεν περιγράφεται… χάος! Κάθε τζαρτζάρισμα και μια βρισιά… κάθε ντρίπλα και μια κοροϊδία … κάθε φάουλ και μια μπουνιά… ξύλο και των γονέων έπεφτε… και να τα μάτια μπλε… και να οι μύτες ανοιγμένες… και να μελανιές παντού… κάτι σαν μικρό Βιετνάμ!
Για δυο τρεις ώρες ήμασταν στην εμπόλεμη ζώνη… Για δυο τρεις ώρες ήμασταν εχθροί… Για δυο τρεις ώρες ήμασταν "οι από δω" κι "οι από κει"....
Και ένα περίεργο πράγμα… μετά το τέλος αυτού του ακήρυχτου πολεμικού παιχνιδιού όλοι μαζί αγκαλιασμένοι παίρναμε τη κατηφόρα… και να, «σε χτύπησα πολύ ρε;…» και να, «δε το’θελα ρε μαλάκα…» και να, «συγγνώμη ρε κολλητέ…» και άλλα τέτοια… και οι απαντήσεις σχεδόν πάντα ίδιες… « ‘ντάξει ρε… αφού είμαστε φίλοι… αφού ξέρεις σ’ αγαπάω… αλλά την άλλη φορά θα σε σκίσω!... » …
Και έτσι αγκαλιασμένοι κατηφορίζοντας καταλήγαμε στο σπίτι κάποιου που έλειπαν οι γονείς του σε δουλειές για τις … «πρώτες βοήθειες» …
Όμως… τα χρόνια πέρασαν…
Τα νταμάρια μεταμορφώθηκαν σε πολιτιστικούς χώρους … με μουσικές και θέατρα..
Οι άνθρωποι μεταμορφώθηκαν κι αυτοί… σε "πολιτισμένους" …
Και τα παιχνίδια τους είναι πιο …"πολιτισμένα"…
Μόνο… που τα παιχνίδια τους μυρίζουν θάνατο…
Έχουν περίστροφα αντί μπάλες…
Μαχαίρια και σφαίρες αντί για αγκαλιές…
Τώρα… στα παιχνίδια τους ο δυνατός σκοτώνει τον αδύνατο…
Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πρόκληση… φτάνει μια διαφορετικότητα…
Μια άλλη γνώμη…
Μια άλλη ιδέα…
Ένα άλλο όραμα…
Ένα άλλο χρώμα…
Μια άλλη σεξουαλική προτίμηση ίσως…
Τώρα… οι Έλληνες δεν αγκαλιάζονται από αγάπη…
Τώρα το αγκάλιασμα τους είναι θανατερό…
Τώρα οι Έλληνες δεν έχουν Γειτονιές… Χωριά… Πολιτείες… Πατρίδα…
Τώρα οι Έλληνες έχουν χρωματιστό μικρόκοσμο…
Και εκεί … στο μικρόκοσμό τους γεννιούνται ζουν και πεθαίνουν ...μόνο που στους μικρόκοσμους δε βρίσκεις φίλους, Πατρίδες, Ήλιο, Πολιτισμό, Ιστορία…
Και τα ονόματα τους δεν είναι Κώστας, Μαρία, Νίκος, Ελένη, Τάκης, Βαρβάρα, Γιωργής, Νίκη, Θάνος, Κατερίνα, Παύλος…
Τώρα τα ονόματα τους είναι "χρυσαυγήτης", "κουκουές", "συριζαίος", "πασοκτζής", "νεοδημοκράτης" …
Και τα επίθετα τους "δεξιός" … "αριστερός"… "φασίστας"… "αναρχικός" …
Τώρα … οι Έλληνες δεν κράτησαν την «έχθρα» τους μέσα σε ένα παιχνίδι στα «παλιά νταμάρια»...
Τώρα το μίσος τους ξεχείλισε απ’ τα παλιά νταμάρια και πήρε τον κατήφορο…
Κι έπνιξε τη Χώρα…
Και το μόνο που έμεινε ίδιο είναι η γεύση της ζάχαρης στο στόμα μας…
Και μια κρυφή ελπίδα… να ενωθούν κάποτε οι Έλληνες… ως Έλληνες!

{ Χάρης Καφετζόπουλος }