8 Ιουνίου 2016

Κάποτε στη Μύκονο: Ενα νησί που δεν υπάρχει πια...

Ο καθένας έχει τη Μύκονο που του αξίζει. Στο 37° 27′ 0″ N, 25° 19′ 58.8″ E του χάρτη βρίσκονται πολλά διαφορετικά νησιά με το ίδιο όνομα: Η Μύκονος των δέκα χιλιάδων νοματαίων που περιμένουν ν' αδειάσει το νησί τους (και να γεμίσουν οι τσέπες τους) για να πιούνε κανένα τσίπουρο σαν ανθρώποι.
%IMAGEALT%

Ωραίοι τρελοί
Οι Μυκονιάτες είναι τρελοί κι ήταν πάντοντε τρελοί. Λολοί όπως αυτοαποκαλούνται. Λολοί από τον αγέρα. Ο αγέρας τρελαίνει. Το ξέρεις;
....«Σ' αυτή τη γωνιά ακριβώς έξω από την πόρτα της έβγαζε η Ταρώ το «αγγειό» της. Το άφηνε εκεί όταν πήγαινε κατά τις δέκα να κοιμηθεί. Τη νύχτα κατά τις δύο με τρεις σηκωνόταν να κάνει την ανάγκη της. Έβγαινε λοιπόν, το έπαιρνε μέσα κι όταν τέλειωνε το ξανάβγαζε. Κατά τα ξημερώματα περνούσε ο «Μίστερ Μποχ» που τα μάζευε και τ' άδειαζε στα βαρέλια του. Τότε ακόμη δεν υπήρχαν βόθροι στη Μύκονο και αντί γι' αυτούς άδειαζε τ' αγγειά.»..
«Η Ανουσώ άνοιξε το σεντούκι και τα κεντητά σεντόνια της προίκας της κόρης της στρώθηκαν στο διπλό κρεβάτι από τη φιλόξενη χωριανή, για να ξαπλώσει η ξένη μουσαφίρισσα. Τα πιο όμορφα αισθήματα της γης κατοικούν σ' αυτά τ' απόμερα χαμόσπιτα.
Όταν ακούω καμιά φορά «αφιλόξενοι οι Μυκονιάτες», μ' ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Όχι, οι Μυκονιάτες είναι περήφανοι. Δεν σου δίνουν το σπίτι τους επειδή θα το πληρώσεις. Αλλά αν δεν έχεις που να κοιμηθείς κι είσαι ξένος και φίλος, τότε σου δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Δεν έχει, λέει, το νησί νερό.
Για πείτε όμως, ''χριστιανοί, διψάω'' και θα δείτε πόσα γάργαρα ρυάκια θα τρέξουν να δροσίσουν την ψυχή σας. Κι όταν καείς από την ξεραϊλα, όπου δεν έχει φυλλωσιά και θελήσεις να ξαπλώσεις, χιλιάδες χέρια θα σηκωθούν σαν πλατάνια να σε σκιάσουν να δροσιστείς. Έτσι είναι οι Μυκονιάτες. Περίεργοι. Τρελοί. Φιλόξενοι. Τρελοί. Τρελοί από τον αγέρα, που δέρνει το νησί όλον το χρόνο. Ωραίοι όμως τρελοί.

%IMAGEALT%


Ένα νησί που δεν υπάρχει πια
Δεν έχει πλέον μείνει ούτε βράχος άχτιστος και το τοπίο στενάζει από την άναρχη δόμηση (όπως καταδεικνύει αυτή η απεικόνιση των αυθαιρέτων). Ήδη από τότε είχε αρχίσει η ανθρώπινη παρέμβαση να κατατρώει τη σάρκα του νησιού.
«Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν καταντήσει άγχος.
Όπου υπάρχει παρθένα αμμουδιά, ''τσακ'', «δια μαγείας και εν μια νυκτί» ξεφυτρώνει κάποιο κτίσμα. Το κτίσμα κτίζεται μεν για χοιροστάσιο, αλλά στη συνέχει εξελίσσεται σε εστιατόριο.
Εστιατόριο ίσον ότι εντός ολίγου θα σιαχτεί ο δρόμος και εντός ακόμη πιο ολίγου θα δρομολογηθεί λεωφορείο. Οπότε χαιρετίσματα η φύση, και η ομορφιά του τοπίου.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου