Ποιος δεν γνωρίζει το σύστημα Παντόφλα μέχρι και στην Δήλο έχει φτάσει φορτωμένη με μπετά....σιγά μην δυσκολευτεί να πάει στις παραλιες φράγκα να πέφτουν πατριώτες ...Δεν μιλάτε αλλα μόλις πάνε τα παιδιά σας σε καμια παραλια τέτοια για μπάνιο τρώνε πιστολιές και μετά κάνουμε της κότες ούτε να το καταγγείλουμε δεν έχουμε τα μεζέα !
Τελευταία εγινε της μόδας να ξεπετιούνται πλωτές εξέδρες σε παραλιες οπου δεν τις είχαμε συνηθίσει. Ετσι και δημοτικοι σύμβουλοι έθιξαν το ζήτημα απο ευαισθησία για την ασφάλεια των λουομένων. Έλα ομως που άθελα τους ανέδειξαν ενα αλλο τεράστιο ζήτημα, διαχρονικά αγνοημένο απο τις αρχές. Την ιδιοποίηση των παραλιών της Μυκονου.
Βίλες κατα κύριο λογο και ξενοδοχεία χτίζουν σε χωράφια πανω απο παραλια κι αποκτούν αποκλειστική πρόσβαση σε αυτες, καταργώντας ουσιαστικα το δημόσιο χαρακτήρα των ακτών μας. Βλεπετε, οί ανθρωποι που πούλησαν αυτα τα χωράφια δεν ενδιαφέρθηκαν να βάλουνε σε ενα καλούπι τον ξένο που αγόρασε την γη τους κι έβαλε χερι στις παραλίες ολων μας. Δεν τον υποχρεωσαν να αφήσει κι ενα μονοπατάκι μια σταλιά να μπορουν να πανε κι οι ίδιοι στο κατω κατω σε μια ήσυχη παραλια να χαρούν τον τόπο τους. Και φυσικα, αυτην την έλλειψη προνοητικότητας την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι περισσοτεροι.
Σε καποιες περιπτώσεις, οπου επιτρέπουν - κατα παραχωρηση δικη τους - την προσβαση στους λουόμενους, βάζουν τους μπράβους τους να μας αστυνομεύουν (βλέπε βίλα παραπλεύρως Αγιου Σωστη). Υπαρχουν βεβαια και άλλοι οπου επιτρεπουν με μεγαλη χαρα στους Μυκονιατες να περάσουν απο την περιουσια τους για να πανε σε μια παραλια. Υπαρχουν ευτυχως κι αυτοι. Οπως δυστυχώς υπαρχουν και Μυκονιατες με ξενοδοχεια πανω απο παραλιες, οι οποίοι εχουν βάλει διαχωριστικά στο κομμάτι που ειναι μπροστα απο το ξενοδοχειο τους και μια ωραια ταμπέλα στα αγγλικά να σου κόβει την φορα και τον αέρα που τολμήσες να φτάσεις στην παραλια που εχουν κρατήσει για τους προνομιούχους πελάτες τους.
Κι αναρωτιεσαι μετα που θα παει ολο αυτο; Ποσχές παραλίες εχουμε και ποσες τελικα μπορούμε να χρησιμοποιησουμε; Και ποιος, στο κατω κατω, αποφασιζει για αυτο;
Οταν τα σκέφτομαι ολα αυτα καταλήγω παντα στην αδυναμία του πολιτικου συστηματος να ορθώσει ενα τείχος προστασίας απέναντι στην καταπάτηση των δημοσίων αγαθών.
Και πως αλλιως; Κράτος, περιφέρεια και δημοτικη αρχη ειναι πολλάκις αποδεδειγμένο, οτι αποτελούν δομές εξουσιας ανεπαρκείς για τα απλα προβληματα της καθημερινότητας μας, (δρόμοι, καθαριότητα, ασφάλεια, υγεια κτλ). Πως θα μπορούσαν να εχουν λύσει τέτοιου είδους προβληματα;
Για αυτο, επιμένω, η ελπίδα κάθε τοπου ειναι οι ανθρωποι της, ο γηγενής πληθυσμός της, οι ιδιοκτήτες της, αυτοι που τον αγαπάνε κι αυτοι που πονάνε με κάθε βραχάκι που σπάει, με κάθε μονοπάτι που πέφτει τσιμέντο. Η ελπίδα της Μυκονου λοιπόν, ειναι ο Μυκονιατης. Ο Μυκονιατης που εχει συνειδηση οτι τον τόπο του πρεπει ο ιδιος να τον υπερασπιστεί και να τον προστατεύσει. Ουτε ο περιφερειάρχης, ουτε ο βουλευτής, ουτε ο δημοτικός σύμβουλος εχει την δυναμη να το κανει ουτε και θελει. Συνειδηση λοιπόν πρεπει να αποκτήσουμε οτι ο τόπος ειναι ιδιοκτησια μας και οφείλουμε να τον προστατεύουμε, για να τον παραδώσουμε καλύτερο κι οχι χειρότερο απο οτι τον παραλαβαμε.
Αυτη ειναι κι η ύστατη εντολή που πρεπει να φωλιάζει στην καρδια ολων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου