Να ξέρεις θα πηδιέσαι μ’ οτιδήποτε σε φτύνει...

Της Ζωής Νικολάου.

  Δεν ξέρω αν πρέπει να χαμογελάω ή να δακρύζω. Έγιναν θολά έτσι τα πράγματα τριγύρω που ήρθε μια απόγνωση αλλά σαν λύτρωση. Αυτό που σε κάνει να παραδίδεις τα όπλα γιατί δεν αντέχεις άλλο τον πόλεμο. Μια έξαρση πριν μήνες με έφερε στο ζενίθ της δράσης.

Όταν όλα φαίνεται ότι πάνε προς το καλύτερο, η ελπίδα που τόσο αποτάσσομαι φωλιάζει σαν ιδέα, σαν κινητήρια δύναμη στο νου μου. Και βγήκα στο δρόμο με άλλους και έγραφα για όσα, εθελοτυφλώντας, περίμενα να γίνουν. Και ταξίδεψα στην ουτοπία που έμοιαζε τότε με πραγματικότητα η οποία πλησίαζε με τα μάτια ανοιχτά.

Εν τέλει κάποιος με σκούντησε απότομα και ανοίγοντας το πλάνο κατάλαβα ότι βλέπω τη θέα μέσα από ένα παράθυρο κλειστό. Κι όσα πίστεψα ήταν πλατωνικές σκιές. Κάποιος μου έσβησε τη λάμπα και τώρα πια κατάλαβα ότι ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου για αυτά που μου έταξαν. Κάποτε, όταν θα ‘μαι κι εγώ μικροαστός, μικρομεσαίος, βιοπαλαιστής και θα θρονιάζομαι μπροστά από την οθόνη μου, θα τα διαβάζω αυτά και θα γελάω με την αθωότητα που έχουν τα νιάτα. Και όσο ο έλεγχος του κοντρόλ θα με ξεγελάει με την εξουσία του ζάπινγκ, τόσο θα πιστεύω ότι κάνω κουμάντο στη ζωή που μου επέτρεψαν να φτιάξω όσο δεν τους ενοχλώ.

Είναι μεγάλο πράγμα να προβληματίζεσαι. Ζητάς, απαιτείς, δεν τα παρατάς αν δε μάθεις το γιατί. Καταφέρνουν όμως να σε πείσουν ότι δεν μπορείς να είσαι μέρος του παιχνιδιού. «Πού να μπλέκεις τώρα;... Δε θα πάρεις ποτέ πτυχίο... Θα σε απολύσουν... Θα σε συλλάβουν... Θα σε λιντσάρουν...». Κι έτσι μαθαίνεις ότι η αδράνεια είναι η απόλυτη προϋπόθεση για να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο. Έτσι... μέχρι τώρα.

Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος να σε καταφέρουν. Η απογοήτευση. Σαστίζεις για λίγο. Και μετά θυμώνεις. Και μετά σταματάς. Κι ακόμα είσαι εδώ για όλα αυτά που ονειρεύεσαι και δεν παραδίνεσαι και δεν κάνεις πίσω. Αλλά με την αίσθηση ότι ξαναέγιναν άπιαστα όνειρα πάλι. Κι από κει που δεν είχες «πισινή», ξανάρθε διπλή, σαν τον καφέ που πίνεις πλέον μέτριο.

Θυμάμαι το «μπαμπούλα» της εφηβείας μου αυτές τις ώρες που με κανακεύει η παραίτηση... «αφού σε τρόμαξαν, ο νόμος της σιωπής... να ξέρεις θα πηδιέσαι μ’ οτιδήποτε σε φτύνει»...