ΔΗΜΟΣ ΜΥΚΟΝΟΥ: TO ΣΥΓΧΡΟΝΟ «ΑΟΥΣΒΙΤΣ» ΕΝΟΣ (ΞΕΝΟΥ) ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ...

 Ονομάζομαι Γεώργιος Μάστορας (κατάγομαι από την Πρέβεζα), είμαι πατέρας ενός 7χρονου παιδιού και σε λίγες μέρες - πρώτα ο Θεός - μιας κόρης. Είμαι έγγαμος με μια υπάλληλο του δήμου Μυκόνου (με καταγωγή από Ελασσόνα Λάρισας) η οποία υπηρετεί επί 10 χρόνια περίπου τον δήμο, ενώ έχοντας εργασία ο μεν στο Μεσολόγγι η δε στη Μύκονο καταλαβαίνετε τα όποια οικογενειακά, λειτουργικά και οικονομικά προβλήματα μας δημιούργησε αυτή η απόσταση. Ιδιαίτερα όταν η γνωριμία μας έγινε αφότου είχαμε διοριστεί και είχαμε ξεφύγει από τον εφιάλτη της ανεργίας και όντας παιδιά από μη προνομιούχες οικογένειες, ο ένας μάλιστα με οικογένεια στα όρια της φτώχειας και με πολλά άλλα προβλήματα να τις ταλανίζουν – ευτυχώς όχι σοβαρά θέματα υγείας -.

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε να ενώσουμε την οικογένειά μας σε ένα μέρος (με βέλτιστη λύση τον τόπο καταγωγής μας για ευνόητους λόγους επιβίωσης) για να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας, επιβιώνοντας παράλληλα με αξιοπρέπεια . Η προσπάθεια όμως αυτή (με μία μέχρι τώρα εξαίρεση η οποία όμως τελικά δεν καρποφόρησε) έπεσε σε τοίχο ή καλύτερα στην απάνθρωπη στάση των εκάστοτε δημάρχων του νησιού οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την δεσποτική εξουσία τους επέβαλλαν σε εμάς κάθε φορά τους όρους διαβίωσής μας.

 Επιτρέψτε μου να αναφερθώ και σε λεπτομέρειες για να γίνω πιο σαφής :

1. To 2006 οπότε και παντρεύτηκα με τη σύζυγό μου και συζητώντας με τον κ. Βερώνη (τότε δήμαρχο) την πιθανότητα μετάθεσης της συζύγου μου στα μέρη μας, η αποστομωτική απάντηση του ήταν «εδώ κάποιος όταν μπαίνει αφήνει τα κοκαλάκια του… Εγώ φταίω αν το ΑΣΕΠ έβαλε τη μισή Ελλάδα να διορίζεται στην άλλη μισή και να πηδιέται με την υπόλοιπη;»
2. Δύο χρόνια αργότερα το 2008 και ενώ το 2007 είχαμε αποκτήσει το γιό μας, κατάφερα να πάρω απόσπαση στη δημοτική αστυνομία Μυκόνου (έμεινα μέχρι το 2011) κουβαλώντας στο νησί ένα μωράκι και αρκετά χρέη από τη μετακόμιση και άλλα δάνεια που είχα πάρει (μη φανταστείτε σπατάλες, δάνειο για τρέχοντα βασικά έξοδα και ένα αυτοκίνητο για τις ανάγκες της οικογενείας),ενώ και οι οικονομικές συνθήκες στο νησί δεν ήταν και οι καλύτερες για έναν υπάλληλο (νοίκια από 550-700 ευρώ για σπίτια που να χωράνε μια οικογένεια, ακριβά σούπερ μάρκετ και βενζίνη με καπέλο 30 λεπτά και βάλε). Εκεί εργάστηκα με πολύ ζήλο (όπως ήδη έκανε και η σύζυγός μου) με τους ανωτέρους μου να μιλάνε με πολύ καλά λόγια για την εργασία που παρείχαμε και το χαρακτήρα μας (όσοι μας γνωρίζουν μπορούν να το πιστοποιήσουν).
3. Το 2011 έφυγα αναγκαστικά από τη Μύκονο (είχαν εξαντληθεί το νόμιμα περιθώρια κάθε απόσπασής μου από το δήμο Μεσολογγίου όπου ανήκα). Ευτυχώς,  λίγους μήνες αργότερα ο κ.Μέγας (τότε δήμαρχος) - να ‘ναι καλά που κατάλαβε τις ανάγκες μας και δείχνοντας ανθρώπινο πρόσωπο μας βοήθησε -  επέτρεψε την απόσπαση της συζύγου μου στο Μεσολόγγι. Ξανά μετακομίσεις, (ακριβές) μεταφορικές, νοίκια στο νέο μέρος καθότι δεν καταγόμαστε από εκεί και ένα παιδάκι «ξεριζωμένο» από φίλους και σχολείο…
4. Το 2013 ο κ. Μέγας έπειτα από πολύ παρακαλητό και πολύ σκέψη (έκανε 3 μήνες να αποφασίσει…) επιτέλους έδωσε την σύμφωνη γνώμη του για τη μετάθεση της συζύγου μου στα μέρη μας όπου θα καταφέρναμε να ενώσουμε επιτέλους την οικογένειά μας…. Δυστυχώς όμως λόγω κατάργησης της δημοτικής αστυνομίας η μετάθεση δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί  ενώ η σύζυγος που εξαιρέθηκε -βάσει νόμου-της κατάργησης παρέμεινε υπάλληλος στη Μύκονο (αντίστοιχα εγώ περιμένω τα αποτελέσματα της διαθεσιμότητας).
5. Το 2014 και με αφορμή τις διατάξεις ενός νόμου που έδινε το δικαίωμα για γρήγορες μεταθέσεις μεταξύ των δήμων, ενώ υπήρξε μια διαφαινόμενη θετική προσέγγιση της κας Γρυπάρη (δημαρχεύουσας) στο θέμα μας, τελικά δεν μετουσιώθηκε σε πράξη. Παρ’ όλα αυτά, δόθηκε μετάθεση σε δύο άτομα, το ένα με ανάπηρο τέκνο (σεβαστό) ενώ για το άλλο άτομο δεν υπάρχουν ενδέιξεις κάποιας αναγκαιότητας μετάθεσης (τουλάχιστον παραπάνω από τη δική μας) ενώ φημολογούνται υπουργικές πιέσεις – το γνωστό «βίσμα» δηλαδή για το άτομο αυτό  (χωρίς εγώ προσωπικά να υιοθετώ την άποψη αυτή γιατί πιστεύω στην ηθική ακεραιότητα της δημαρχεύουσας).

 Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ένας άξιος υπάλληλος, που έχει προσφέρει όσο λίγοι στο δήμο (και το ξέρουν), που έφερε τον άντρα της και πρόσφερε και αυτός αρκετά, που μετακόμισε τόσες φορές με ένα μικρό παιδί (με ευνόητες δυσκολίες προσαρμογής, οικονομική αιμορραγία, ψυχολογική πίεση),που δυσκολεύεται να τα «φέρει βόλτα» υπό αυτές τις συνθήκες, με συγγενείς ένθεν και ένθεν με προβλήματα υγείας αρκετά (όχι πολύ σοβαρά ακόμη ευτυχώς) ή άνεργους (τα αδέρφια μας) για να πάρει μετάθεση από τη Μύκονο για κάπου αλλού πρέπει ή να πεθάνει (όπως έλεγε και ο κ. Βερώνης) ή να μείνει ανάπηρος αυτός ή το παιδί του (όπως συνέβη με το ένα άτομο που «άφησε» η κα Γρυπάρη) ή να έχει «χοντρό μέσον» όπως φημολογείται για την άλλη περίπτωση. Τα υπόλοιπα κοινωνικά κριτήρια και προβλήματα διαβίωσης φαίνεται δεν παίζουν τον ίδιο ρόλο….

 Με όλα αυτά που σας παρέθεσα αγαπητοί και φιλόξενοι Μυκονιάτες εύχομαι να ψηφίσετε αυτόν που εσείς ονειρεύεστε ως καλύτερο δήμαρχο, είτε από τους νύν, είτε από  τους άλλους (μη βάλετε μπροστά οικονομικά συμφέροντα και λοιπά) με μια παράκληση από έναν «ξένο» που αγαπάει όμως το νησί σας, αλλά αγαπάει το δίκιο και την οικογένειά του:

ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΕΝΑΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ (ΚΑΙ ΘΑ ΕΞ-ΥΠΗΡΕΤΕΙ) ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΟΥ. ΓΙΑΤΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΣΠΙΤΙ» ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΣΩΝ ΤΟ ΑΠΑΡΤΙΖΟΥΝ (ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ,ΙΔΙΩΣ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΕΣ).

 Ευχαριστώ που διαβάσατε αυτές τις γραμμές, ελπίζω να δημοσιευτεί στα τοπικά μέσα…