Τί είναι η "Μυκονοποίηση"...καί η "Σύμβαση τού Παλέρμο"

Διαβάστε τό παρακάτω κείμενο τού έγκριτου δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά -πού δημοσιεύτηκε στήν "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" τής Κυριακής- γιά νά δείτε πόσο εύκολα καθιερώνονται νέες λέξεις στό Ελληνικό λεξιλόγιο -καί πόσο κατανοητές γίνονται αμέσως- όταν τό περιεχόμενο τους δημιουργεί προσλαμβάνουσες παραστάσεις πού συμπίπτουν, απολύτως, μέ τήν χαίνουσα πραγματικότητα.  
                                                   ---
Τό περιεχόμενο καί η μεστή σημασία τής λέξης "μυκονοποίηση" είναι προϊόν μακροχρόνιου μόχθου, μιάς σειράς ανθρώπων πού δούλεψαν γι'αυτό πού βλέπουμε νά συμβαίνει, σήμερα, στή Μύκονο. 
                                                   ---
Η "Σύμβαση τού Παλέρμο" περί οργανωμένου εγκλήματος κτλ. πού -σχετικά πρόσφατα, τό 2010, κυρώθηκε καί από τή χώρα μας- δίνει τό νομικό περίγραμμα καί ορίζει τά χαρακτηριστικά δεδομένα, ορισμένα εκ τών οποίων, υποχρεωτικά πρέπει νά συνυπάρχουν καί νά συμπίπτουν προκειμένου νά έχει ισχύ καί εφαρμογή επί προσώπων -αυτή η νομοθεσία- στίς χώρες πού τήν συνυπογράφουν...


Δημήτρης Ν. Αγγελετάκης 

Στο ψαροχώρι

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
Π​​ριν από πάρα πολλά χρόνια είχα πάει, φοιτητής ων, σε ένα πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί. Εφτασα σε ένα απόμερο ψαροχώρι, που είχε μία ταβέρνα και ένα εργαστήρι που έφτιαχνε πήλινα αντικείμενα. Μετά το κολύμπι, αργά το μεσημέρι, πήγαμε στην ταβέρνα και ρωτήσαμε κατά πόσον θα μπορούσαμε να φάμε κάτι. «Μπα, δεν έχουμε τίποτα» ήταν η απάντηση. Ρωτήσαμε μήπως μπορούσαν να μας φτιάξουν μια χωριάτικη και λίγες πατάτες, αλλά πήραμε την ίδια απάντηση. Η συζήτηση είχε σουρεαλιστική τροπή, γιατί κάποιος ρώτησε στο τέλος «μα καλά, ντομάτα δεν έχετε;». «Εχουμε» απάντησε ο ταβερνιάρης. «Αγγούρι, φέτα;», συνέχισε ο πεινασμένος ταξιδιώτης. «Και από αυτά έχουμε, άντε να σας φτιάξω κάτι», ήταν η τελική απάντηση την οποία ακολούθησε ένα κανονικό, αξέχαστο γεύμα που συμπεριλάμβανε πολύ περισότερα από μια χωριάτικη και ένα από εκείνα τα αυθόρμητα ελληνικά γλέντια που ξεχωρίζουν στη μνήμη μου.

Ξαναπήγα φέτος στο ίδιο ψαροχώρι. Είχα ακούσει από τους συνήθως υπερβάλλοντες φίλους μου ότι έχει αλλάξει, έχει χαλάσει κ.λπ. Οντως έχουν κτισθεί μερικά σπίτια και φτάνει εκεί ένας ημικανονικός δρόμος. Δεν έχει, όμως, χάσει τίποτα από την απλότητα, την ομορφιά και τη μαγεία του. Νιώθεις μια σιγουριά γι’ αυτόν τον τόπο όταν περνούν τα χρόνια, και οι δεκαετίες, και παρόλα αυτά υπάρχουν γωνιές που έχουν εξελιχθεί, αλλά δεν έχουν χαλάσει. Πόσο μεγάλη διαφορά από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Τουρκία και πολλά ακόμη μέρη όπου η ανάπτυξη τα ισοπέδωσε όλα. Κάτι κάναμε σωστά σε αυτήν τη χώρα. Παρά τον νεοπλουτισμό που περάσαμε και την έλλειψη παράδοσης στην αισθητική, καταφέραμε να κρατήσουμε αρκετά μέρη σχετικά ανέπαφα. Δεν είναι βεβαίως πολλά αυτά τα μέρη. Δεν αναφέρω το όνομα του νησιού και του ψαροχωριού, γιατί πείσθηκα από κάποιους φίλους ότι τέτοια μέρη καλό είναι να τα «προστατεύεις» από την υπερβολική διαφήμιση, που μπορεί να τα χαλάσει και να τα οδηγήσει σε μυκονοποίηση.

Μου έκανε όμως και κάτι άλλο εντύπωση. Κάθησα στην ίδια ταβέρνα που είχε ντομάτα, αγγούρι και: Read More  Here