Από τοΑπό τον Πέτρο Κωστόπουλον Πέτρο Κωστόπουλο
Έχω φάει το κράξιμο της αλεπούς από διάφορους καραγκιόζηδες, γιατί τόλμησα στη ζωή μου να έχω διαλέξει τη Μύκονο σαν το μέρος που περνούσα το μεγαλύτερο διάστημα του καλοκαιριού, τα τελευταία 40 χρόνια. Ακόμα πιο πολύ που τόλμησα πριν από 21 χρόνια, υπάλληλος τότε στον Τερζόπουλο, να χτίσω ένα σπίτι σε μια "άγονη" τότε και φθηνή περιοχή. Για κάποιους βλαμμένους στον εγκέφαλο, για όλα τα κακά της μοίρας πάντα φταίνε τα πιο ωραία πράγματα. Στην Ελλάδα ποινικοποιείται όχι μόνο η επιτυχία, αλλά και η ομορφιά. Οι ωραίες γυναίκες και οι άντρες το ξέρουν από πρώτο χέρι.
Όμως ήρθε η ώρα να πω ότι η Μύκονος που ήξερα πέθανε. Άλλαζε σιγά σιγά, αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια με την κρίση μπήκε η ταφόπετρα. Ταφόπετρα όχι για το ίδιο το νησί (που τώρα μπορεί να βγάζει και πιο πολλά λεφτά...) αλλά για όλους αυτούς που την είχαν επιλέξει ως ένα μέρος που μπορείς να συνδυάσεις τα πάντα. Το χίπικο, το μποέμικο, το αλητήριο, το γκομενίστικο, το οικογενειακό, το κυριλέ, το ακριβό και το αουτσάιντερ. Πάντα μπορούσες να κάνεις όποια επιλογή γούσταρες. Το νησί δεν έγινε διάσημο σε όλο τον πλανήτη γιατί κάποιος δήμαρχος είχε δημόσιες σχέσεις ή γιατί το έγραψα εγώ στο Κλικ πριν από 25 χρόνια. Το νησί μαζεύει όλο το τζετ σετ του πλανήτη, όλα τα τεκνά της Ελλάδος, κατά εποχές, γιατί είναι πανέμορφο. Μπορώ να μετρήσω τουλάχιστον 40 παραλίες, που προσφέρονται για όλα τα γούστα. Και πάντα είχε την πιο ενδιαφέρουσα νυχτερινή ζωή. Και πάλι για κάθε γούστο. Ήσουν άσχετος μαλάκας αν έλεγες ότι παντού υπήρχε χλιδή και φιγούρα. Σαφώς υπήρχε κι αυτό σε 2-3 παραλίες. Αλλά στη Μύκονο υπάρχουν παραλίες, όχι χωρίς μπαρ και καρέκλες, αλλά και χωρίς εμφιαλωμένο νερό. Υπάρχουν παραλίες για γκέι, λεσβίες, ψώνια, για τεκνά, για οικογένειες, για χλιδάραβες και Τούρκους και παραλίες που μετράς καβούρια. Μόνος είσαι. Έτσι συνέβαινε βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια. Και ακόμα γελοιοδέστερο ήταν, να χρεώσεις στη Μύκονο κομμάτι της κρίσης(!!!), το νησί που φέρνει κάθε χρόνο σε συνάλλαγμα, όσο 30 άλλα νησιά μαζί. Είναι τρελά τα ποσά που ξοδεύονται στη Μύκονο πια τα τελευταία χρόνια.
Όμως η κρίση είχε δύο αποτελέσματα: πρώτον οι Έλληνες εξαφανίστηκαν και δεύτερον οι τιμές ΠΑΝΤΟΥ εξακοντίθστηκαν στα ύψη. Αφού είναι γελοία αυτά που σου ζητούν να πληρώσεις και στα πιο φθηνά μέρη. Ο λόγος απλός. Το νησί έχει κατακλυστεί από πλούσιους ξένους, έπαψε να είναι κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και μετράει ως διεθνής προορισμός τύπου Μονακό, St. Tropez, Ίμπιζα ή St. Barts. Οι τιμές είναι εξωφρενικές. Τριπλάσιες ως πενταπλάσιες για τα ίδια πράγματα, από οποιοδήποτε άλλο νησί. Έχουμε και την παγκόσμια μόδα που έχει καταφτάσει, να σου ζητάνε ενάμιση ως πέντε χιλιάρικα κατανάλωση για να κάτσεις σε τραπέζι!!! Αφού υπάρχουν μαλάκες που τα δίνουν, καλά κάνουν και οι μαγαζάτορες. Βγάλτην όρθιος σου λέει, κι ας είναι αυτό το μέρος που κάποτε σε κυνηγούσαν με το δίκαννο για να πιεις τρία ποτά. Και λεφτά να έχεις, κάποιες φορές είναι γελοίο να τα δώσεις.
Κάποτε καθόμουν με τον Κίτσο Τεγόπουλο (για όσους είναι άσχετοι ο μεγαλύτερος Έλληνας εκδότης, της Ελευθεροτυπίας, ένας φιλόσοφος στον χώρο του) έξω από το Φιλιππή, την πιο διάσημη ιστορικά ταβέρνα της Μυκόνου, που πλέον έγινε το λονδρέζικο Hakκasan, και γυρίζει και μου λέει "Τελικά σκέφτομαι ότι ο Θεός προστατεύει αυτό το νησί. Για μεγάλους ανθρώπους όπως κι εγώ είναι σχεδόν απαγορευμένο. Δύσκολα κατεβαίνεις στην πόλη, δύσκολα ανεβαίνεις, δύσκολα πας στις παραλίες. Αυτό το κάνει εχθρικό για ηλικιωμένους σαν και μένα. Αυτό πομως σώζει το νησί γιατί θα είναι πάντα νεανικό". Μεγάλη φράση είπε ο δάσκαλος. Μόνο που αυτό δεν το καταλαβαίνουν τα μαγαζιά στη Μύκονο. Αν πάει έτσι με τις τιμές, οι πιτσιρικάδες θα εξαφανιστούν. Πόσα λεφτά μπορεί να έχει ένας 24χρονος που θέλει να πάρει σβάρνα τα μπαρ και τα κλαμπ και να κεράσει και τη γκόμενα; Θα χρειάζεται ένα 100άρικο και βάλε για ποτά;;; Αν φύγουν οι νέοι τότε τα μόνα ωραία κορίτσια που θα κυκλοφορούν θα είναι οι βίζιτες...
Η απουσία των Ελλήνων, λόγω οικονομικού στεγνώματος στην τσέπη, ανέτρεψε και ριζικά την ανθρωπογεωγραφία του νησιού. Παρά τα λεγόμενα από διάφορους μαλάκες, στη Μύκονο έβρισκες πάντα παρέες για χαβαλέ, αλητεία και για καλώς εννοούμενη ασυδοσία. Η Μύκονος πάντα είχε ένα μποέμικο κι έξω καρδιά στυλ για Έλληνες. Αν πήγαινες για 3-4 χρόνια σερί ήξερες τους πάντες και όλες τις παρέες. Τώρα οι μόνοι που ξέρεις είναι ο μανάβης, ο χασάπης, οι σερβιτόροι και τα παιδιά που δουλεύουν στα μπαρ. Αυτό αποδιάρθρωσε σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και τη νυχτερινή ζωή. Ήταν 13 Αυγούστου και τα μαγαζιά βαρούσαν μύγες στο κέντρο της πόλης, 2 τη νύχτα. Κι όμως τα λεφτά που ξοδεύτηκαν ήταν περισσότερα. Οι ξένοι έρχονται σε πακετάκια. Τα ξενοδοχεία πια, έξυπνα, προσφέρουν και φαγητό, με αποτέλεσμα νωρίς νωρίς να πέφτουν στα κρεβάτια τους. Ανοίξαν και πολλά μαγαζιά στις παραλίες με απογευματοβραδινά πάρτι. Ένα καλό κομμάτι ανθρώπων που ζωντάνευαν την πόλη, μέχρι τις 10-11 ήταν ήδη κουνουπίδι. Σε μένα προκάλεσε θλίψη. Δε θα κάνω το Ζάχο Χατζηφωτίου της νέας εποχής και να πω ότι πάνε πια μόνο "γύφτοι" και νεόπλουτοι. Όπως παντού, υπάρχουν "καλοί και κακοί". Ο "αφελληνισμός" όμως δεν καταπίνεται, κι αυτό η Μύκονος, αργά ή γρήγορα, θα το πληρώσει ακριβά. Όσο ακριβά το πουλάει τώρα. Τον παλμό στο νησί τον κρατούσαν οι ελληνικές παρέες και "αρτιστίκ" και εστέτ γκέι. Άλλωστε οι τελευταίοι την έκαναν διεθνή προορισμό. Και οι δύο έχουν αναχωρήσει. Ο καθένας για δικούς του λόγους. Αν πάει έτσι, αν οι ντόπιοι δεν καταλάβουν ότι ζούμε και Ελλάδα, το νησί θα στεγνώσει σιγά σιγά.
Όταν σερβίρουν με τη μικρή (!!!) μεζούρα βότκα για 16 ευρώ και είναι δύο γουλιές, ε θέλουν κλωτσιές οι άνθρωποι. Μου σέρβιραν στο "Άρωμα" ένα ουίσκι που ήταν σχεδόν μισό ποτήρι, χωρίς παγάκια, και νόμιζα ότι είναι τρελοί! Το είπα στη σερβιτόρα. "Ρε κορίτσι μου γιατί βάζετε τόσο πολύ εσείς; Εδώ δίπλα στα χλιδάτα βάζουν το 1/3". Κουφάθηκα. Ήταν το μόνο "φτηνό" ποτό που ήπια. Σε λίγο με βλέπω να ξαναγυρνάω στο φλασκί που βάζαμε πιτσιρικάδες στην κωλότσεπη, όταν πηγαίναμε άφραγκοι στη Μύκονο και ξαναγεμίζουμε τα ποτήρια μας που έχουν παγάκια, μέσα στα κλαμπ.
Το να υπάρχουμν ακριβά, καλά μαγαζιά σε ένα τέτοιο μέρος, όχι μόνο κακό δεν είναι, αλλά επιβάλλεται. Δεν μπορείς να κοντράρεις διεθνείς προορισμούς και να μην έχεις ακριβά εστιατόρια για ιδιαίτερα γούστα. Εννοείται. Ακριβά γιαπωνέζικα, ακριβά κινέζικα, ακριβά κρεατάδικα. Ως εκεί όμως. Κι εννοείται βέβαια να έχουν ίδια ποιότητα με το εξωτερικό, κάτι που δεν συμβαίνει πάντα. Ούτε πάλι θεωρώ καλό να δέχεται η Μύκονος την ίδια στιγμή και τον τουρισμό του σουβλατζίδικου. Η Μύκονος γεννάει λεφτά και για να συνεχίσει πρέπει να έχει τον συνδυασμό της ωραίας ταβέρνας, του ωραίου μπιτς μπαρ με κανονικές τιμές και του χλιδάτου που θα ζητήσει ο πλούσιος τουρίστας, Έλληνας ή ξένος.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο ότι ο κάθε τυχάρπαστος με ένα μαγαζί, νομίζει ότι μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στη Μύκονο θα μας γαμήσει κιόλας, στις τιμές. Πρέπει να είσαι χρόνια στο κουρμπέτι για να μπορείς να κινηθείς σε μέτρια επίπεδα. Να ξέρεις τις "τρύπες", να μαγειρεύεις αν μπορείς, να πίνεις αλλού και να διασκεδάζεις αλλού και να κάνεις χιλιόμετρα με αυτοκίνητο για να βρεις μια ταβέρνα που να έχει κανονικές τιμές και φαγητό που να τρώγεται.
Θα μου πεις "τι σόι μαλάκας είσαι τότε και πας, αφού θα φας και κράξιμο από πάνω". Το κράξιμο το έχω γραμμένο, από τον κάθε κομπλεξικό, που υποθέτει ότι αφού πας Μύκονο είσαι μαλάκας ή ξιπασμένος, επειδή δεν μπορεί να πάει ο ίδιος. Το άλλο, το γιατί πάω δηλαδή, όλα σιγά σιγά διορθώνονται...Προς το παρόν ισχύει η αγγλική παροιμία που λέει "δεν μπορείς να μάθεις ένα γέρικο σκύλο νέα κόλπα". Άσε που ξεγελιέσαι, αυτοψήνεσαι ότι εκείνα τα 5-10 μέρη που πήγαινες για μπάνιο ή για φαγητό υπάρχουν ακόμα, όπως τα ήξερες. Μέχρι να σκάσει καμία ομπρέλα από μαγαζί στον Άγιο Σώστη ή στη Φωκό και να βάλω και ένα τόνο δυναμίτη και να με επικηρύξουν καταζητούμενο σαν τζιχαντιστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου