Δεν είναι αργία, είναι ανεργία.

Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκαν και φέτος οι εθιμοτυπικές περατζάδες για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς σε ολόκληρη τη χώρα.

Στην ειρηνική κινητοποίηση συμμετείχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας πάνω από 90 χρονών που έζησαν τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, αφού για όλους τους υπόλοιπους η λέξη Πρωτομαγιά δε σημαίνει απολύτως τίποτα, εκτός από φρέντο καπουτσίνο στο Θησείο με θέα την Ακρόπολη. 

Για όσους δε γνωρίζουν, το 1936 στη Θεσσαλονίκη καπνεργάτες έκαναν κατάληψη σε πολλά εργοστάσια της πόλης, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους τόσο η αστυνομία όσο κι ο στρατός και να έχουμε 12 νεκρούς και 300 τραυματίες.

Η θυσία των εργατών στη Θεσσαλονίκη αποτέλεσε έμπνευση για τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο, ενώ για εμάς αποτελεί έμπνευση να πηγαίνουμε σε ταβέρνες όπου δουλεύουν άνθρωποι που δε μπορούν να απεργήσουν και να την κάνουμε ταράτσα.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1944, 200 πρώην κρατούμενοι-εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους Ναζί, ως αντίποινα για τον θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και τριών αξιωματικών. 

Οι 200 αυτοί πρέπει να ήταν εντελώς καθυστερημένοι που πέθαναν για την ελευθερία, αφού θα μπορούσαν, όπως τόσοι άλλοι συμπολίτες τους, να συνεργαστούν με τους Ναζί και να καταλάβουν καίρια πόστα εξουσίας μετά τη Γερμανική Κατοχή, οπότε καλά να πάθουν οι αφελείς που όρθωσαν ανάστημα στους κατακτητές, αντί να γίνουν μαυραγορίτες.

Υπήρχαν και κάτι άλλες αιματοβαμμένες εξεγέρσεις το μακρινό 1886 στο Σικάγο, όπου κάτι θεότρελοι θυσιάστηκαν για λιγότερες ώρες εργασίας με καλύτερες συνθήκες αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα για εμάς τους Έλληνες, αφού στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να μην εργαζόμαστε καθόλου, οπότε οι συνθήκες εργασίας κρίνονται εξαιρετικές. 

Το παράδειγμα των σύγχρονων Ελλήνων αναμένεται να αποτελέσει έμπνευση για τις μελλοντικές γενιές της χώρας που δεν έχουν παρά να σκύψουν το κεφάλι και να ζήσουν ανέμελα σαν δούλοι, αντί να έχουν το θράσος να γιορτάζουν την Εργατική Πρωτομαγιά, λες και διεκδίκησαν ποτέ στη ζωή τους τίποτα παραπάνω από μαύρη ζάχαρη στον καφέ τους και καλοψημένα παϊδάκια.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις, θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου, σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν δικέ μου, μα δε θα ' χεις ψυχή να το νιώσεις, θα' ναι για σένα αργά.)