Κλωτσοπατινάδα «Εν Μυκόνω»

Είναι όλα αυτά που εμφανίζονται γύρω σου, αυτά που είχες προφητεύσει. Αυτά που δεν τα έφερε η έμπνευση, η υποταγή, το συμφέρον του βιοπορισμού. Αυτά όλα που μόλις αφήνονται στο υπερπέραν της ανάγνωσης, και νιώθεις τότε, πως, κάποια δύναμη σού έχει πάρει το θυμό, τόσο αθόρυβα όπως βγαίνει το μαλακό φλούδι απ’ το ώριμο φρούτο. Η χύτρα της γραπτής έκφρασης βγάζει πάντα ηθικοπλαστικούς ατμούς. Οι ποσότητες έχουν μια χαλαρή ευθύνη ενώ οι ποιότητες έχουν ένα ξαναμμένο θηρίο για φρουρό κι έναν ερμητισμό που προκαλεί συχνά πυκνά αμηχανία. Οι απόστολοι της αλήθειας είναι πολλοί. Είναι αυτοί που καταδικάστηκαν στις αλλεπάλληλες διευκρινήσεις, αιχμαλωτίζοντας τον αναγνώστη σε μια καταναγκαστική συνομιλία. Αντί να λειτουργεί ο αντικατοπτρισμός του αινίγματος και της σκέψης λειτουργεί ο αντικατοπτρισμός της ομολογίας και του προφανούς. Ανία, βαρεμάρα, μιζέρια. Η αντίφαση πνίγεται για να ικανοποιήσει την πανουργία του μάστορα που δεν θέλει να νευριάσει τον αναγνώστη αλλά να τον διασκεδάσει. Να τον ψυχαγωγήσει. Να του κάνει δηλαδή ένα ψυχικό κλύσμα ώστε να αρχίσει να διαγράφεται στην οδοντοστοιχία του το ειρωνικό γέλιο που νιώθουν τα τομάρια όταν σιγουρεύουν τη διανοητική τους ασφάλεια. Ω, μη μας ταράζετε τον ύπνο, ραχιτικοί καλαμαράδες και ανορθόδοξοι σκύλοι. Μη μας κάνετε σαν τα μούτρα σας. Θωπεύστε μας τώρα με εγκώμια για τις καλές μας πράξεις. Εκθειάστε τη συνάρτηση του εισοδήματός μας και των πολιτικών μας επιλογών. Φτιάξτε ένα προϊόν κι όχι ένα έργο. Τα έργα είναι παλιομοδίτικα ενώ τα προϊόντα είναι έτοιμα να καταναλωθούν αυτοστιγμεί και μια για πάντα. Φέρτε μας εκείνο το βάλσαμο της τακτοποιημένης σκέψης, την αντιβασκανία που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τον κακό μας εαυτό ... Adespotos