Ήταν νύχτα και ήταν μέρα. Ήμασταν οι τελευταίοι αλχημιστές. Δεν είχαμε ούτε τιμή ούτε λεφτά. Δίναμε τις μάχες διαβάζοντας φωναχτά το ποίημα και βάζαμε στη φαντασία φωτιά ξυπνώντας την ένταση και την παράνοια, τις ιδέες που ξέθαβε ο δούρειος ίππος της περιέργειας, αφήνοντας, όλες τις λεπτές αποφάσεις στην τύχη.
Οργισμένες γενιές σκόρπιες κι ασυνάρτητες μέσα στις μεταφυσικές βεντέτες του αμερικάνικου ονείρου, που έβαζε το φασισμό κρυφά απ’ το φωταγωγό, γιατί απ’ την πόρτα ίσα-ίσα που χωρούσε το χοντρό παιδί της Αμερικής, μπουκωμένο χάμπουργκερ και βιντεογκέιμ.
Οι μπαμπάδες του πωλητές αυτοκινήτων, τάπερ, βαρβιτουρικών, πρώην χίπηδες, μάγοι, εξορκιστές, πρώην κουλτουριάρηδες, πρώην επαναστάτες εκφυλισμένοι τώρα, καρκινώματα πρώτου μεγέθους, απορροφημένοι απ’ το κατεστημένο όπως η μελάνι απ’ το στυπόχαρτο.
Ανελέητη φαλλοκρατία με σημαία το δολάριο, ταξικές μηχανές ευνουχισμού του ορίζοντα, με την ελπίδα σαν παράξενο έκκριμα που αφήνουν οι μεταμφιεσμένοι χοίροι λίγο πριν ευνουχιστούν απ’ τη διοίκηση επιχειρήσεων και τη χαρούμενη επιστήμη του πλαστικού.
Κι άλλοι, αθώοι μέσα στη μπετονιέρα, αλεσμένοι με δολοφονίες προέδρων, Βιετνάμ, αντικομουνισμό και ψυχεδελικά ταξίδια.
Κι ένας σατανικός ρομαντισμός μαζί, ρετάλι της αγοράς που έκοβε το μουνί με το ψαλίδι για να το κολλήσει χαλκομανία στα καθρεφτάκια των ιθαγενών που πίστευαν στην πολλή δουλειά και την αδίστακτη προκοπή.
Το είδωλο του ιππότη των περασμένων εποχών που μαγάρισε ο Θερβάντες στέλνοντας τον Δον Κιχώτη να πολεμήσει την απελπισία τώρα γινόταν το προσωπείο του πολεμάρχη, του πολιτικού, του δήμιου, του παπά και του δικαστή.
Καρικατούρες της θεσμισμένης αλλοτρίωσης, θαμπωμένες απ’ το χνώτο της καστοριαδικής αυταπάτης και της ελευθεριακής φλυαρίας που το μόνο που τραγουδούσε ήταν ο αφοπλισμός και η ήττα του προλεταριάτου.
Άντρες που θέλαν να μοιάσουν στον πατέρα που γαμούσε κι έδερνε και κοιμόνταν δίπλα στο Νίτσε περιμένοντας το θάνατο του θεού απ’ τα πάνω.
Άντρες εθισμένοι στον ψυχολογικό πριαπισμό του πολεμιστή, ο καθένας μόνος του κι όλοι εναντίον όλων, αντίπαλοι με τη γυναίκα, αφού, μπορούσαν να την έχουν επί πληρωμή, καταλήγοντας σε θλιβερές παρτούζες και πολύμορφους βιασμούς κατακτώντας την καλύτερη μέθοδο αλληλοεξόντωσης των δύο φύλλων.
Η γυναίκα ήταν μια κόνιδα, μια ανεγκέφαλη κατσίκα, που γινόταν κι αυτή άντρας σιγά-σιγά για να επιβιώσει. Οι κώλοι, τα βυζιά, οι καμπύλες μεσ’ στην αποσβολωτική υπερβολή της ακατάσχετης προσφοράς, έγιναν ο έρωτας που προσφέρεται ως διαμελισμός.
Θυμάμαι τις σακούλες με την τεμαχισμένη Ζωή Φραντζή, την αντρική τιμή που σχετίζεται με το φόνο και λέει πως όσο κι αν σ’ αγάπησα καλή μου πιο πολύ την τιμή αγάπησα. Την ηδονή περί του να πηγαίνεις στον πόλεμο με το φίδι της ζήλειας στον κόρφο ταϊσμένο πλαστή ηθική και οδυνηρές απαγορεύσεις.
Μια μάζα από εικόνες εξωφρενικές, ένας θυμός για τις κάβλες που φύτρωναν κάνοντας τις στύσεις βασανιστικές, αφού ήτο αυτές οι δαντέλες κάθε περίλαμπρης αμαρτίας που με τραβούσε σε μια σπηλιά, όπου όλες οι φαντασιώσεις προβάλλονταν σαν σκιές.
Ο Αυγουστιάτικος ήλιος , ο ίδιος ήλιος που μας πετούσε τις καραμέλες του όταν ήμασταν άγουρα αντράκια, αθώα σαν υπνωτισμένα κουνούπια που ψάχνουν το αίμα, που οσμίζονται τον ερωτικό λήθαργο και την περίοδο. Αποβλακωμένα αρσενικά μες στο φύλο μας, αφού ξέραμε πως η Αθηνά γεννήθηκε απ’ το κεφάλι του Δία κι ο Χριστός απ’ το μουνί μιας παρθένας. Όλα γύρω διακόσμηση του μεσημεριανού γεύματος με θέα τη φωσφορίζουσα πηγή εικόνων και δακρύων.
Γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες, κλειτοριδεκτομή, πνιγμοί, σφαγμοί, καταποντισμοί. Κι έπειτα ακούς να χτυπά στ’ αυτιά σου το ξυπνητήρι του ηθικολόγου πριν ο ένας φάει τον άλλον, πριν πεθάνει από ντροπή με μια πούτσα στο στόμα η Ιουλία Αλεξανδράτου, αλειμμένη σαν βούτυρο πάνω στα κότερα των μπαμπάδων της, σ’ αυτό το κατάσπαρτο με αιχμηρά διαμάντια φιστ φάκινγκ που λέγεται ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου