Αυτήν τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον ότι δεν του αξίζει το καλό το πράμα, στην προκειμένη περίπτωση, το ξυρισμένο μουνί. Κι ας αρκεστεί σ' αυτό που με το ζόρι βρήκε και πολύ του πέφτει.
Αυτό σκέφτηκα μετά τα σχόλια που διάβασα σε κάποιο κείμενο για αξύριστο μουνί γνωστής ηθοποιού. Πέρα από το ότι είναι δικαίωμά της να το έχει όπως θέλει, να το φωτογραφίζει και γενικώς να μη μας δίνει λογαριασμό για το πως θα το διαχειριστεί, κάποια σχόλια μου φάνηκαν τελείως κουλά.
Ξυρισμένο το έχουν οι πορνοστάρ, έμαθα ξαφνικά. Το ξυρισμένο θυμίζει παιδικό (οπότε ότι αυτός που το προτιμάει έτσι είναι παιδόφιλος, αν δεν τον κάνουμε εμείς οι ίδιες παιδόφιλο). Βέβαια, είναι κι αυτοί που το προτιμούν δασύτριχο. Γούστα είναι αυτά και δεν μπορώ να πάω κόντρα στον κάθε μερακλή.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλά είδη μουνιών: Τα γλυκά και τα υγρά από τη μια, τα ξινά, τα στεγνά και τα φαρμακερά από την άλλη. Κατηγορίες που μπορείς να κάτσεις και να τις αναλύσεις μέσα σε πολλές σελίδες. Μπροστά σ' αυτές τις κατηγορίες, τα ξυρισμένα και τα αξύριστα, θα έλεγε κανείς ότι δεν αξίζουν και τόσο την προσοχή μας. Διαφωνώ. Έχουν κι αυτά το ενδιαφέρον τους.
Θυμήθηκα μια φίλη μου από την Κομοτηνή και την Τουρκάλα γειτόνισσά της. Οι Τουρκάλες και γενικά οι λαοί της Ανατολής, δεν έχουν καλές σχέσεις με τις τρίχες. Και, αιώνες τώρα, αποτριχώνουν όλο τους το σώμα, εκτός από φρύδια (τα οποία ωστόσο φροντίζουν) και μαλλιά. Έχουν ανακαλύψει και διάφορες μεθόδους αποτρίχωσης, όπως η ζάχαρη με το λεμόνι, αυτό που ξέρουμε ως χαλάουα. Λόγω της ζέστης που επικρατούσε στις περιοχές τους, οι θάμνοι από τρίχες ήταν μια καλή φωλιά τόσο για τα μικρόβια, όσο και για τις μουνόψειρες, ενώ δεν ταίριαζαν και στην αισθητική τους. Οι νύφες έπρεπε να είναι απολύτως άτριχες. Αυτό σήμαινε καθαριότητα και σεβασμός προς το σύζυγο. Αυτό συνέβαινε και με την Γκιουλτέν (αν θυμάμαι καλά το όνομά της) τη γειτόνισσα της φίλης μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει στον άντρα της μουνί απεριποίητο. Του άξιζε το καλύτερο και το καλύτερο έπρεπε να το έχει αυτή.
Κι εγώ, έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στην Κομοτηνή, είχα κατανοήσει την κουλτούρα του ξυρισμένου μουνιού, λόγω της παράδοσης. Πέρα απ' αυτό, οι Τουρκάλες δεν έχουν και μεγάλη εκτίμηση στο χαρτί υγείας. Το ότι το σκούπισες, δε σημαίνει κι ότι το καθάρισες. Άμα δεν πλυθεί, καθαρό δε γίνεται. Αν πάλι έχει και τρίχες που συγκρατούν το σκατό, το κάτουρο και τα κολπικά υγρά (τα οποία μπορούν να ξεραθούν εκεί πάνω, παριστάνοντας τα απολιθώματα) θέλει και βούρτσα για να καθαρίσει.
Με τον πούτσο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι πως με ένα τίναγμα τη βγάζει καθαρή (έκφραση που έχει σχέση με άλλη τρύπα), αλλά είναι εξωτερικό σημείο του σώματος, που μάλιστα προεξέχει. Τον παίρνει τον αέρα του. Οι δε μουσουλμάνοι κάνουν και σουνέτ και ελευθερώνουν τη βάλανο, ώστε να παίρνει περισσότερο αέρα και να αποφεύγεται η παραγωγή τυροκομκών προϊόντων. Το μουνί είναι κρυμμένο, καλυμμένο με δίπλες που, το καλοκαίρι ειδικά, ιδρωκοπιούνται. Άμα ρίξεις και τη γούνα από πάνω, πάει, το έπνιξες. Και το μουνί και όποιον το πλησιάσει. Εκτός κι αν του αρέσει το καμαμπέρ.
Η Γκιουλτέν είχε πάθος με την καθαριότητα. Όλα και όλοι της βρωμούσαν. Έτσι και της μύριζε ο ιδρώτας κάποιου, ταραζόταν. Έβρισκε αμέσως τι είχε φάει, ο άπλυτος. Έτσι και πήγαινες στην τουαλέτα και δεν άκουγε μετά το νερό να ρέει, δε δίσταζε να σε πει βρωμιάρα. Όταν έβγαινε έξω, πάντα κουβαλούσε ένα δεύτερο βρακί και σύνεργα καθαρισμού για περίπτωση ανάγκης. Αν, για παράδειγμα, καθόταν κάπου έξω για καφέ και χρειαζόταν να πάει τουαλέτα, δεν μπορούσε να το πλύνει όπως ήθελε, αλλά ένα καθαρό βρακί μπορούσε να βάλει. Μην πάθει και τίποτα στο δρόμο και τη βρούνε ακάθαρτη.
Είχε πάει η φίλη μου να χειρουργηθεί. Δεν της έδωσε ευχές για καλό κουράγιο, επιτυχή έκβαση της επέμβασης και άλλα τέτοια άχρηστα. Της έδωσε συμβουλή. Της είπε για μια δική της επέμβαση, όπου είχαν να λένε πως ήταν η ασθενής με το πιο καθαρό μουνί. Κι είναι πολύ σημαντικό να εκτιμούν τη λάμψη του αιδοίου σου. Έτσι κι αυτή έπρεπε να το ξυρίσει και να το πλύνει καλά πριν πάει στο χειρουργείο. Να είναι καθαρό, τριζάτο και μπουζάτο. Μετά την επέμβαση, της τηλεφώνησε. Το πρώτο πράγμα που της είπε: "Είχες μουνί μπουζάτο;". Αφού βεβαιώθηκε ότι δε θα μιλάνε για τη φίλη της χαρακτηρίζοντάς την βρωμόμουνο, τη ρώτησε κι αν είναι καλά.
Οι Ελληνίδες τις πουτάνες τις λένε και παστρικές. Επειδή το πλένουν. Φαντάσου πόσο αντίθετες είναι στο πλυμένο μουνί. Πόσο απέχει η κουλτούρα τους από την κουλτούρα της Ανατολής. Η Γκιουλτέν δεν είναι πουτάνα. Ούτε πορνοστάρ.Το έχει για να το δίνει στον άντρα της και να τον ικανοποιεί, ώστε να ικανοποιείται και η ίδια. Διότι δε γίνεται να του δίνεις του ανθρώπου να φάει την τριχάρα που έχει μαζέψει του κόσμου την μπίχλα. Δεν τον σέβεσαι έτσι. Δε σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου κι αυτό που κουβαλάς. Έχω παρατηρήσει ότι σε περιόδους αποχής και κατάθλιψης, ξεχνάω το ξυραφάκι για αρκετές μέρες. Είναι το πρώτο σημάδι που με κάνει να σκεφτώ ότι παραμέλησα τον εαυτό μου και πρέπει να επανέλθω. Ο άντρας της Γκιουλτέν είναι ναυτικός. Όμως το ότι λείπει για καιρό από το σπίτι, δεν την κάνει να εγκαταλείπει το ξύρισμα. Μπουζάτο για τον άντρας της, μπουζάτο και για την αφεντιά της. Και είμαι σίγουρη ότι κάνουν σπουδαία γαμήσια για αυτόν το λόγο. Άμα προσέχεις πώς είναι αυτό που δίνεις, ξέρεις και πώς να το δώσεις.
Η έκφραση "μουνί μπουζάτο" έμεινε να συνοδεύει τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί πρέπει να αγαπούμε αυτό που κουβαλάμε και το φροντίζουμε. Γιατί είναι μια ένδειξη ότι αγαπούμε και φροντίζουμε κι αυτόν που το απολαμβάνει. Δεν ξέρω τελικά ποια είναι πιο πουτάνα. Αυτή που σου δίνει το καλύτερο κομμάτι της ή αυτή που σκέφτεται ότι το βρήκες, το θες και ξυρισμένο; Και η δικαιαολογία "έτυχε σήμερις" δεν πρέπει να ισχύει.
Αυτό σκέφτηκα μετά τα σχόλια που διάβασα σε κάποιο κείμενο για αξύριστο μουνί γνωστής ηθοποιού. Πέρα από το ότι είναι δικαίωμά της να το έχει όπως θέλει, να το φωτογραφίζει και γενικώς να μη μας δίνει λογαριασμό για το πως θα το διαχειριστεί, κάποια σχόλια μου φάνηκαν τελείως κουλά.
Ξυρισμένο το έχουν οι πορνοστάρ, έμαθα ξαφνικά. Το ξυρισμένο θυμίζει παιδικό (οπότε ότι αυτός που το προτιμάει έτσι είναι παιδόφιλος, αν δεν τον κάνουμε εμείς οι ίδιες παιδόφιλο). Βέβαια, είναι κι αυτοί που το προτιμούν δασύτριχο. Γούστα είναι αυτά και δεν μπορώ να πάω κόντρα στον κάθε μερακλή.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλά είδη μουνιών: Τα γλυκά και τα υγρά από τη μια, τα ξινά, τα στεγνά και τα φαρμακερά από την άλλη. Κατηγορίες που μπορείς να κάτσεις και να τις αναλύσεις μέσα σε πολλές σελίδες. Μπροστά σ' αυτές τις κατηγορίες, τα ξυρισμένα και τα αξύριστα, θα έλεγε κανείς ότι δεν αξίζουν και τόσο την προσοχή μας. Διαφωνώ. Έχουν κι αυτά το ενδιαφέρον τους.
Θυμήθηκα μια φίλη μου από την Κομοτηνή και την Τουρκάλα γειτόνισσά της. Οι Τουρκάλες και γενικά οι λαοί της Ανατολής, δεν έχουν καλές σχέσεις με τις τρίχες. Και, αιώνες τώρα, αποτριχώνουν όλο τους το σώμα, εκτός από φρύδια (τα οποία ωστόσο φροντίζουν) και μαλλιά. Έχουν ανακαλύψει και διάφορες μεθόδους αποτρίχωσης, όπως η ζάχαρη με το λεμόνι, αυτό που ξέρουμε ως χαλάουα. Λόγω της ζέστης που επικρατούσε στις περιοχές τους, οι θάμνοι από τρίχες ήταν μια καλή φωλιά τόσο για τα μικρόβια, όσο και για τις μουνόψειρες, ενώ δεν ταίριαζαν και στην αισθητική τους. Οι νύφες έπρεπε να είναι απολύτως άτριχες. Αυτό σήμαινε καθαριότητα και σεβασμός προς το σύζυγο. Αυτό συνέβαινε και με την Γκιουλτέν (αν θυμάμαι καλά το όνομά της) τη γειτόνισσα της φίλης μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει στον άντρα της μουνί απεριποίητο. Του άξιζε το καλύτερο και το καλύτερο έπρεπε να το έχει αυτή.
Κι εγώ, έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στην Κομοτηνή, είχα κατανοήσει την κουλτούρα του ξυρισμένου μουνιού, λόγω της παράδοσης. Πέρα απ' αυτό, οι Τουρκάλες δεν έχουν και μεγάλη εκτίμηση στο χαρτί υγείας. Το ότι το σκούπισες, δε σημαίνει κι ότι το καθάρισες. Άμα δεν πλυθεί, καθαρό δε γίνεται. Αν πάλι έχει και τρίχες που συγκρατούν το σκατό, το κάτουρο και τα κολπικά υγρά (τα οποία μπορούν να ξεραθούν εκεί πάνω, παριστάνοντας τα απολιθώματα) θέλει και βούρτσα για να καθαρίσει.
Με τον πούτσο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι πως με ένα τίναγμα τη βγάζει καθαρή (έκφραση που έχει σχέση με άλλη τρύπα), αλλά είναι εξωτερικό σημείο του σώματος, που μάλιστα προεξέχει. Τον παίρνει τον αέρα του. Οι δε μουσουλμάνοι κάνουν και σουνέτ και ελευθερώνουν τη βάλανο, ώστε να παίρνει περισσότερο αέρα και να αποφεύγεται η παραγωγή τυροκομκών προϊόντων. Το μουνί είναι κρυμμένο, καλυμμένο με δίπλες που, το καλοκαίρι ειδικά, ιδρωκοπιούνται. Άμα ρίξεις και τη γούνα από πάνω, πάει, το έπνιξες. Και το μουνί και όποιον το πλησιάσει. Εκτός κι αν του αρέσει το καμαμπέρ.
Η Γκιουλτέν είχε πάθος με την καθαριότητα. Όλα και όλοι της βρωμούσαν. Έτσι και της μύριζε ο ιδρώτας κάποιου, ταραζόταν. Έβρισκε αμέσως τι είχε φάει, ο άπλυτος. Έτσι και πήγαινες στην τουαλέτα και δεν άκουγε μετά το νερό να ρέει, δε δίσταζε να σε πει βρωμιάρα. Όταν έβγαινε έξω, πάντα κουβαλούσε ένα δεύτερο βρακί και σύνεργα καθαρισμού για περίπτωση ανάγκης. Αν, για παράδειγμα, καθόταν κάπου έξω για καφέ και χρειαζόταν να πάει τουαλέτα, δεν μπορούσε να το πλύνει όπως ήθελε, αλλά ένα καθαρό βρακί μπορούσε να βάλει. Μην πάθει και τίποτα στο δρόμο και τη βρούνε ακάθαρτη.
Είχε πάει η φίλη μου να χειρουργηθεί. Δεν της έδωσε ευχές για καλό κουράγιο, επιτυχή έκβαση της επέμβασης και άλλα τέτοια άχρηστα. Της έδωσε συμβουλή. Της είπε για μια δική της επέμβαση, όπου είχαν να λένε πως ήταν η ασθενής με το πιο καθαρό μουνί. Κι είναι πολύ σημαντικό να εκτιμούν τη λάμψη του αιδοίου σου. Έτσι κι αυτή έπρεπε να το ξυρίσει και να το πλύνει καλά πριν πάει στο χειρουργείο. Να είναι καθαρό, τριζάτο και μπουζάτο. Μετά την επέμβαση, της τηλεφώνησε. Το πρώτο πράγμα που της είπε: "Είχες μουνί μπουζάτο;". Αφού βεβαιώθηκε ότι δε θα μιλάνε για τη φίλη της χαρακτηρίζοντάς την βρωμόμουνο, τη ρώτησε κι αν είναι καλά.
Οι Ελληνίδες τις πουτάνες τις λένε και παστρικές. Επειδή το πλένουν. Φαντάσου πόσο αντίθετες είναι στο πλυμένο μουνί. Πόσο απέχει η κουλτούρα τους από την κουλτούρα της Ανατολής. Η Γκιουλτέν δεν είναι πουτάνα. Ούτε πορνοστάρ.Το έχει για να το δίνει στον άντρα της και να τον ικανοποιεί, ώστε να ικανοποιείται και η ίδια. Διότι δε γίνεται να του δίνεις του ανθρώπου να φάει την τριχάρα που έχει μαζέψει του κόσμου την μπίχλα. Δεν τον σέβεσαι έτσι. Δε σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου κι αυτό που κουβαλάς. Έχω παρατηρήσει ότι σε περιόδους αποχής και κατάθλιψης, ξεχνάω το ξυραφάκι για αρκετές μέρες. Είναι το πρώτο σημάδι που με κάνει να σκεφτώ ότι παραμέλησα τον εαυτό μου και πρέπει να επανέλθω. Ο άντρας της Γκιουλτέν είναι ναυτικός. Όμως το ότι λείπει για καιρό από το σπίτι, δεν την κάνει να εγκαταλείπει το ξύρισμα. Μπουζάτο για τον άντρας της, μπουζάτο και για την αφεντιά της. Και είμαι σίγουρη ότι κάνουν σπουδαία γαμήσια για αυτόν το λόγο. Άμα προσέχεις πώς είναι αυτό που δίνεις, ξέρεις και πώς να το δώσεις.
Η έκφραση "μουνί μπουζάτο" έμεινε να συνοδεύει τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί πρέπει να αγαπούμε αυτό που κουβαλάμε και το φροντίζουμε. Γιατί είναι μια ένδειξη ότι αγαπούμε και φροντίζουμε κι αυτόν που το απολαμβάνει. Δεν ξέρω τελικά ποια είναι πιο πουτάνα. Αυτή που σου δίνει το καλύτερο κομμάτι της ή αυτή που σκέφτεται ότι το βρήκες, το θες και ξυρισμένο; Και η δικαιαολογία "έτυχε σήμερις" δεν πρέπει να ισχύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου