“Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά…”

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

    Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι εργασίες της συνόδου κορυφής της ΕΕ συνεχίζονταν. Οι πληροφορίες πάντως για την εξέλιξη της συνόδου - που ως αργά το βράδυ καθιστούσαν αβέβαιη ακόμα και την ολοκλήρωσή της - πιστοποιούν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται ντε φάκτο σε αποθήκη ψυχών, στο πλαίσιο μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαφεντεύεται από τη μια από ακροδεξιούς τύπου Όρμπαν και από την άλλη από... δημοκράτες που έχουν βγάλουν τους πρόσφυγες στο ανατολίτικο παζάρι «τόσα γρόσια το κεφάλι».

 Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι :

    Η «Ευρώπη» για την οποία μιλούν οι γκαουλάιτερ των πάσης φύσεως οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών Μνημονίων, δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ η Ευρώπη που έλκει την καταγωγή της από την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη του «Ελευθερία - Ισότητα – Αδελφοσύνη».

    Η δική τους «Ευρώπη», η «Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής τους Ένωσης, έχει σίγουρα κι αυτή τη δική της ευρωπαϊκή κληρονομιά. Μόνο που η κληρονομιά της Ευρωπαϊκής τους Ένωσης είναι ταυτόσημη με την Ευρώπη των αποικιοκρατών, της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, της Ιεράς Συμμαχίας και της Ιεράς Εξέτασης, των Νταχάου και των Άουσβιτς, των «λευκών κελιών».

    Αυτή είναι η «Ευρώπη» που εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή τους Ένωση. Αυτής της «Ευρώπης» δημιούργημα και εργαλείο είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση του φασισμού και της αναβίωσής του, των σχέσεων με τους Ουκρανούς ναζί, των εγκληματιών που διαλύουν χώρες από Γιουγκοσλαβία μέχρι Συρία, των δολοφόνων μικρών «Αιλάν» στο Αιγαίο.

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση των τραπεζών και των πολυεθνικών, αυτή που έχει πετάξει 30 εκατομμύρια «δικούς της» Ευρωπαίους πολίτες στην ανεργία κι άλλα 120 εκατομμύρια «δικούς της» Ευρωπαίους πολίτες στον Καιάδα της φτώχειας, συνιστά διαζύγιο με την λογική να περιμένει κανείς ότι θα δείξει ανθρωπιά απέναντι στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους «ξένους».

    Η πατρίδα μας, ό,τι κι αν γραφτεί στα ευρωενωσιακά κιτάπια, όπως κι αν διατυπωθεί  από τους καλαμαράδες της Κομισιόν, με απόλυτη ευθύνη όλου του εγχώριου πολιτικού ευρωατλαντισμού, χρησιμοποιείται ως θύμα και ταυτόχρονα ως θύτης ενός ειδεχθούς εγκλήματος που δεν έχει τελειωμό.

    Ένα έγκλημα μαζικό, διαρκές, απροκάλυπτο και ασύλληπτο, που κάποιοι θέλουν να το ξορκίσουν με «ποσοστώσεις». Αλλοι το προπαγανδίζουν με ανοιχτό ναζιστικό μισανθρωπισμό. Και όλοι μαζί «ξεχνούν» τις αιτίες που οδηγούν καραβάνια ανθρώπων να αποζητούν την ελπίδα στη φυγή.

    Είναι σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση που οι ταγοί της θέλουν να μας κάνουν κι εμάς να ξεχάσουμε το βασικό: Ότι «κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά…»

***

    Το ποίημα που ακολουθεί είναι της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ. Ο τίτλος του «HOME» - «ΣΠΙΤΙ». Τοαπήγγειλε η φιλόλογος-ποιήτρια Βικτωρία Καπλάνη στη διάρκεια της συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (https://www.auth.gr/it/node/19486):